Όλο ξανά και ξανά οι ίδιες σκέψεις για το βουνό που αγάπησες και που η οργή του καιρού άφησε πάνω του ανεξίτηλο σημάδι μόλις πριν λίγο καιρό.
Καλύτερα να το αναβάλλω…
στο επόμενο ταξίδι… ίσως να ανοίξει λίγο κι ο καιρός.
Κι είναι λογικό πως είναι τέτοια η ζωή σου που εκείνες τις λίγες μέρες ή και ώρες απόδρασης των διακοπών τις θέλεις ήσυχες, ήρεμες, ασφαλείς κι όχι να σε βρει η στεναχώρια και το άγχος για τους επισκευασμένους δρόμους, τα ριγμένα δέντρα, τις σπασμένες πεζούλες που μπορεί να αντικρύσεις.
Αλήθεια είναι πως ο τόπος που νιώθεις σαν δικός σου τόπο, αλλού άλλαξε κι αλλού έμεινε ίδιος. Βλέπεις, η ορμή του νερού που πότισε το Πήλιο ήταν τεράστια κι έτσι θα δεις κοίτες ποταμών που δεν υπήρχαν πριν, τώρα να εκβάλλουν στη θάλασσα. Θα δεις μονοπάτια και καταρράκτες που λίγο καιρό πριν τα περπατούσες εύκολα, τώρα να μην σ αφήνουν να τα διαβείς, κλεισμένα από κορμούς δέντρων και βράχια που κουβάλησε το νερό από τα ψηλά.
Βλέπεις να άλλαξαν και οι παραλίες του, κάποιες από αυτές ομόρφυναν περισσότερο, κάποιες αγρίεψαν, κάποιες γεννήθηκαν από τη θεομηνία και κάποιες άλλες χάθηκαν στον πάτο της θάλασσας.
Ίσως να άλλαξαν λίγο και τα χωριά. Αγαπημένες γωνιές στις πλατείες για καφέ και τσιπουράκι και περιποιημένες αυλές σπιτιών μπορεί να μην είναι όπως τις θυμάσαι από εκείνη την τελευταία φορά που ήρθες εδώ.
Και τώρα, όλο το ξανασκέφτεσαι. Και θέλεις να ξανάρθεις σε τούτο τον τόπο μα το ξανασκέφτεσαι.
Αυτός ο τόπος ναι άλλαξε.
Ένα δεν άλλαξε.
Οι άνθρωποι του.
Οι αυθεντικοί άνθρωποι του Πηλίου που σηκώθηκαν κι έστησαν ξανά τα χωριά, τις επιχειρήσεις τους και τις ζωές τους. Οι άνθρωποι που ζουν εδώ, στα 24 γραφικά χωριά αυτού του βουνού και που καθημερινά ακόμα τακτοποιούν , καθαρίζουν και επισκευάζουν.
Σκαρφαλωμένα άλλοτε ψηλά στις πλαγιές κι άλλοτε χαμηλότερα, 24 χωριά που μυρίζουν φθινόπωρο: κομμένα ξύλα για το τζάκι, καλάθια με φρεσκοκομμένα μήλα, κάστανα και μανιτάρια, πατημένες ελιές και φρέσκο ελαιόλαδο, μυρωδιές από το πρωινό ψωμί στο φούρνο του χωριού και μυρωδάτη φασολάδα από την ταβέρνα τους.
Χωριά που ετοιμάζονται για τον χειμώνα, με στρωμένες τις ζεστές φλοκάτες, αναμμένα τζάκια και φλούδες πορτοκαλιού να καίγονται πάνω στις ξυλόσομπες.
Αλλά κυρίως άνθρωποι που δεν ξεχνούν λεπτό τι σημαίνει φιλοξενία, είτε καλοκαίρι είτε χειμώνα, στην πόρτα του ξενώνα ή της ταβέρνας τους με λουκουμάκι και τσίπουρο να σε καλωσορίσουν.
Τώρα, λοιπόν, δες τούτο τον τόπο με άλλα μάτια. Δε χρειάζεσαι τις εικόνες που έχεις συνηθίσει να βλέπεις. Τώρα δες με τα μάτια της ψυχής.
Δες με κλειστά μάτια και νιώσε!
Τη ζεστασιά της φιλοξενίας, την γλυκάδα του στρωμένου τραπεζιού, τη δυνατή χειραψία του χωρικού, τις κουβέντες στο μάζεμα γύρω από τη φωτιά, τον ήχο του νερού της πηγής, τον αέρα που περνάει μέσα από την κόκκινη φυλλωσιά στο δάσος με τις οξιές.
Γι’ αυτό στο Πήλιο επέστρεφε.
Για να νιώσεις.